“You’re 32 and this is your first time?!”

Het beste gedeelte van studeren in het buitenland is het meemaken van alle kleuren en geuren van mensen van over de hele wereld. We lachen om het gebrekkige Engels, Duits en soms zelfs Spaans of Frans wat we met elkaar spreken. We zijn verbaasd over hoe culturen kunnen verschillen en hoe diep cultuur soms gaat. Een Brit die “Monty Python” niet kent, Italianen en Spanjaarden die om 11 uur nog beginnen met kokkerellen, maar voor mij is het kroonjuweel toch wel Fred, de Amerikaan. Hij besloot op 27-jarige leeftijd toch te gaan studeren en is nu voor zijn master twee jaar in Duitsland op 32-jarige leeftijd. Enfin, na Fred te zijn tegengekomen in de stad op een middag, gingen we samen naar huis. Alleen was ik op de fiets gekomen en was hij lopend. Ik vroeg of hij achterop wilde en ik kreeg een schuine blik als antwoord. Het leek erop alsof hij ergens een probleem mee had. “It’s just… Well, where do I put my feet…?” Zie voor je, een lange, slungelige, man bezaaid met tattoos van bijna twee meter. Een beetje verbaasd over de vraag, vertelde ik hem dat hij gewoon simpelweg zijn voeten omhoog moest houden.
Wat ze zeggen over autorijden, geldt ook voor fietsen. Kan je het Amsterdam, kan je het overal. Dus daar gingen we, door het centrum, over de weg want het begrip fietspad is vrij onbekend. Al vrij snel merkte ik dat Fred helemaal op zijn gemak was, al dan niet door het feit dat hij niks zei, dan wel door het feit dat ik nog nooit iemand achterop heb gehad die mij zo verkrampt vasthield. Ik grapte een beetje met of dit de eerste keer was hij achterop een fiets zat. Dit was dus inderdaad het geval. Dit is natuurlijk mega raar voor Nederlandse begrippen – ik denk ook niet dat ik dit ooit nog een keer ga meemaken. Blijkt dus dat in Amerika zoiets als een bagagedrager bijna niet voorkomt, omdat diegene die een fiets hebben, een mountainbike hebben. Net als voor mij, was dit voor Fred een bijzondere ervaring. Echter, de reden ligt wat anders, vrij weinig wegen zijn hier geasfalteerd…

Mijn coördinator voor studeren in buitenland heeft me op het hart gedrukt om naar de Botanische Tuin te gaan – lees: hij zou me aandoen als ik niet zou gaan. Aangezien hij de eindbeoordeling voor zijn rekening neemt, bedacht ik me dit maar meteen zo snel mogelijk te doen. Helaas was dit bij lange na niet zo spectaculair als hij heeft beschreven, dus dat zal ik hem nog wel even laten weten…

Vrijdagavond werd ik uitgenodigd om bij vrienden van Fred te komen eten. Gezellig, ik neem wel wat bier mee. Uiteindelijk is “wat bier” natuurlijk nooit genoeg, want de groep was drie keer zo groot als de bedoeling was. Het gros van de groep was er al, ongelukkig gepland natuurlijk diegene met de ingrediënten was verdwaald. Eenmaal gearriveerd om 22:00 uur, begonnen een aantal met koken. Om 22:37 precies werd het avondeten geserveerd – wat erg normaal is voor de Italianen en Spanjaarden daar. Het heeft even geduurd, maar de crêpes waren erg lekker!

Blijkbaar zijn Nederlandse studenten erg bekend hier. Ik heb al een reputatie als luidruchtig, feest graag en vaak, maar mijn favoriet: “jullie praten zo raar”. Ik heb meerdere malen commentaar daarover opgevangen. We gebruiken teveel klinkers in onze woorden, we gebruiken meerdere medeklinkers na elkaar in woorden wat natuurlijk heel erg raar is (?), en bovendien, onze uitspraak komt niet overeen met hoe we het schrijven. Ach, het had een slechtere reputatie kunnen zijn toch?!


Graag op de hoogte mijn blogs? Meld je aan voor de mailinglijst (links) en ontvang een notificatie als er weer een nieuwe blog is!